hiephoi 4 mei!

Hoe afgezaagd klinkt het als ik beweer dat het precies nog maar gisteren was... Maar niets is minder waar! Een stoere kerel die luidkeels 'opa' roept als hij een grijzige man ziet, die onze vloer in de living lustig weet te 'blussen' met kilo's zand, die elke ochtend met een brede smile ons tot de orde roept, en af en toe een scheetzoen op onze wang blijft geven, die telkens nà het vertrek met de fiets ons verrast met een warme broek... En toch zijn we dus al 2 jaar verder... en dito hartverwarmende gebeurtenissen. Hoe vreemd dat dit jaar een jaar vol grote passen wordt, richting peuterklas, richting pamperloze dagen, richting korte exposés over het al dan niet dragen van die of die schoenen (maar dat is het eigenlijk nu al, moet ik bekennen ;-)... terwijl hij nog steeds onze kleine man is, en zal blijven... Over vleugels en nesten gesproken...

alsof het gisteren was...